Het is menselijk om van planten te houden

Het is menselijk om van planten te houden

De mens op deze aarde is een imperfect wezen en, met al zijn imperfecties, is hij voortdurend op zoek naar verbetering. Dit gebeurt op persoonlijk niveau en, onder normale omstandigheden, ook op het niveau van de soort.

Voor planten – en ik zou zeggen ook voor dieren – heeft deze evolutie duizenden jaren geleden al plaatsgevonden, zonder menselijke tussenkomst. Wij daarentegen lopen achter, gevangen in cycli die telkens opnieuw worden beïnvloed door idioten aan wie we macht hebben gegeven. En met die macht duwen ze ons honderden jaren terug en houden ze ons als beschaving tegen.

Planten hebben dit probleem niet: ze passen zich voortdurend aan de omgevingsomstandigheden aan, zelfs aan de meest catastrofale. Ze passen zich zelfs aan ons aan, terwijl wij in hen de perfectie zoeken die wij niet bezitten. En precies omdat we die niet hebben, kunnen we die ook niet herkennen in wezens die al perfect zijn, zoals planten.

Dit geldt zowel voor wilde planten als voor die in onze huizen en tuinen. Als we wat beter zouden observeren en ons zouden kunnen inleven in hun perfecte imperfectie, zouden we allemaal meer ontspannen zijn. En waarschijnlijk zouden zij dat ook zijn.

Dit alles kwam in me op terwijl ik mijn planten water gaf. Terwijl ik er dichtbij stond, zag ik dat mijn XXL Monstera een vouw had die me niet beviel. Ik stond op het punt om het te corrigeren, maar toen…

Besefte ik hoe arrogant het was om te denken dat ik wist wat het beste voor de plant was.

Ja, ik weet veel over planten. Ik adviseer veel mensen en help hen om grote fouten te vermijden, gebaseerd op de fouten die ik in het verleden zelf heb gemaakt. Maar als we echt van planten houden, moeten we ook hun levenskeuzes accepteren, zelfs als die voor ons imperfect lijken, maar voor hen zinvol zijn.

Te filosofisch? Misschien. Of misschien is het gewoon mijn ouderdomswaanzin. Daar zal ik ook vrede mee moeten sluiten.